رشک می برم
به صراحت بید
به بهار
به زمزمه ی وزینِ باد
به متانت عاشقانه‌ ی برگ
رشک می برم
به جاده‌های سبز
با مسافری در راه
آه ای فرسنگ ها دور از من ، بازگشت را تعبیری دوباره کن !
قشنگ کن غربت بی‌ انتهای مرا
قشنگ کن اتفاقِ غروب و کوچه و انتظارِ پنجره را
رگبارِ بهاری شو و ببار
بی‌ محابا ببار بر این تن مشتاق
بگذار چون گذشته بیدی باشم
که از هر نسیمِ عشق می‌ لرزد
قشنگ کن سایه روشنِ بودن مرا …

شادی را هدیه کن حتی به کسانی که آن را از تو گرفتند ،

عشق بورز به آن ها که دلت را شکستند ،